باغ ایرانی

موینیهان معتقد است:
«چهار نفر تلاش زیادی را در زمینه سنت باغ‌سازی بهشتی انجام داده‌اند: کورش کبیر، پایه‌گذار امپراتوری ایران، تیمور از آسیای مرکزی، بابـر، اولین حکم‌ران گورکانیان هند و شاه عباس که در قرن ۱۷م. (۱۰ ق.) اصفهان را به یک باغ‌شهر تبدیل کرد. سه فرمانروای اول شجاع، باهوش و پرجذبه بودند؛ آنها ایالت خود را ترک کردند، امپراتوری جدیدی به‌وجود آوردند و سنت باغ بهشتی را به سایر بخش‌های جهان معرفی کردند. باشکوه‌ترین باغ‌های بهشتی متعلق‌به گورکانیان هند است.»
باغ‌های هندی که ریشه در باغ ایرانی دارند، از زیبایی‌شناسی هنر باغ‌سازی ایران بهره برده‌اند که صورت آنها را علی‌رغم تفاوت در جزئیات، کم‌وبیش به‌طور کلی شبیه یکدیگر می‌سازد. چنان‌چه رویکرد بررسی باغ‌ها، توصیفی باشد،البته نظر مؤلف و ویکتوریا سکویل وست صحیح است. اما چنان‌چه تحلیلی باشد، تفاوت‌های ظریف باغ ایرانی در طول تاریخ و سرزمین‌های مختلف با اتکا به تحولات زمینه‌های فلسفی، اجتماعی، تاریخی و اقلیمی قابل‌دریافت است.
کتاب حاضر یک راهنما نیست، بلکه تلاش مؤلف برای ثبت سیر تکامل باغ‌های بهشتی است. یکی از نکات برجسته این باغ‌ها یکپارچگی شیوه طراحی طی قرون مختلف و در سرزمین‌های متفاوت جهان است که تاریخ متفاوتی داشته‌اند. موینیهان در این تحقیق، تمام باغ‌ها را توصیف نمی‌کند، بلکه بـه‌توصیف جزییات هـر نـوع می‌پردازد: باغ‌قصر، باغ‌مقبره و باغ تفریحی. مع‌هذا جنبه‌های نامتعارف سایر باغ‌ها همچنان قابل‌بحث می‌ماند. از مشکلات دیگر که باید بدان اشاره کرد، عدم‌انسجام در املای واژگان ترجمه‌شده از فارسی است. از ایـن‌رو، مؤلف در نقل‌قول‌های مستقیم، املای اصلی را به‌کار برده و در غیر این‌صورت، املا به‌صورتی است که در هر زبان متداول است.