رویکرد منظرین در طراحی شهری

شهر، به عنوان عالی ترین محصول فرهنگی انسان و نماد تعامل انسان و محیط در طول تاریخ، همواره موردنظر تخصص های مختلفی که به موضوع “مکان” می پردازند، بوده است. معماری، شهرسازی، منظر و زیرمجموعه های آنها رشته هایی هستند که هر یک از زاویۀ نگاه خود شهر را وارسی کرده، روش هایی برای مداخله در آن پیشنهاد کرده اند.

این روش ها نتایج متفاوتی در بر داشته اند که موجب تغییرات پی در پی و اصلاح روش های گذشته شده است. در عین حال، ارزیابی مداخله های مرسوم در شهرها، نشان می دهد فضای تولید شده، “مکانی” در خور شهر رشدیافته در طول تاریخ به حساب نمی آید. چگونه می توان در بخشی از شهر مداخله کرد و فضایی جدید و مناسب زندگی روز طراحی کرد که با “کلیت مکان” و “روح تاریخ شهر” انطباق داشته باشد؟

تلا شهای معماران در قالب رویکردهای پروژه محور و در نسل بعد در چارچوب تعاریف مرمتی با اقدامات شهرسازانه در قالب طراحی شهری یا رویکردهای منطقه گرا و محیطی دنبال شد. هر یک از صنوفی که نوبه نو متولد می شوند به پرسش اصلی “چگونه می توان در شهر مداخله کرد؟” پاسخ هایی برمبنای نظریه ها و چارچوب های علمی خود ارائه دادند.

منظر، آخرین دیسیپلینی است که با تعریف جدیدی از “مکان” و به دنبال آن “شهر” به پاسخگویی به این سؤال پرداخته است.

این کتاب در کنار هدف اصلی خود که بیان رویکرد منظرین در طراحی فضاهای شهری است، نیم نگاهی به تجربه های گذشته دارد تا برای دانش پژوهان کلید فهم و نقد آثار گذشتگان را فراهم آورد. بررسی مختصر رویکردهای “معماری”، “طراحی شهری”، “طراحی محیط” و “مرمت شهری”، زمینه های مطالعه شده در این پژوهش هستند.