رقعی

منظر، پدیده‌ای نوظهور در معارف مربوط به مکان است که در زبان فارسی به‌دلیل سابقه طولانی واژه منظر با شبهۀ «شناخته‌شدن» روبروست. مفهوم جدید منظر، به‌دلیل تعارض ماهوی آن با دوقطبی کارتزین (عالم‌های جداگانه عین و ذهن) حاکم بر نظام تعلیم و تربیت، به آسانی شنیده و به دشواری فهمیده می‌شود: پدیده عینی-ذهنی واحد که در عین آنکه کالبد است، کالبد نیست و بالعکس.
در ایران از آغاز دهۀ 80 شمسی مفهوم منظر در دانشگاه رایج شد. پیشتر در سطح جامعه و به‌مثابۀ نوعی مطالبۀ کیفیت نیز مطرح گردیده بود. در دو دهۀ گذشته اقبال به مفهوم منظر شتاب زیادي گرفته است. این جاذبه، آسیب‌های طبیعی خود را نیز به همراه داشته است: تعریف‌های خودبنیاد و تفسیرهای سلیقه‌ای به‌خصوص در بستر زبان فارسی که واژه منظر را از هزار سال قبل شناخته شده بود، این اتفاق بیشتر رخ داده است. براي جلوگیری از بدفهمی منظر لازم بود تا تعاریف استاندارد و علمی متکی به منابع معتبر بیان شود. در راه انجام این مهم، پژوهشگران کتاب حاضر دریافتند که کثرت تعابیر خودبنیاد چنان بر تعاریف علمی غلبه کرده که لازم است در گام نخست از هر آنچه که آنچه منظر نیست تبری جسته شود. پس از آن است که می‌توان بر «آنچه منظر است» پاي فشرد.

پرداختن به موضوع مجسمه شهری مقوله‌ای است که نیازمند نگاه جامع و راهبردی نسبت‌به تحقق اهداف مدیریت شهری است. مجموعه پیش رو برآمده از برگزاری نشست‌ها و مصاحبه‌های تخصصی، نقد اخبار و وقایع مربوطه و کوتاه‌نوشت‌های کارشناسانه حول موضوع مجسمه شهری در ایران است که در انتخاب اولویت‌های راهبردی می‌تواند کمک‌رسان باشد.

نجات بخشی، هدف اول و راهبرد اصلی هر نوع مداخله نوسازانه در شهرهاست و سازمانهای نوسازی کشور باید بر اساس آن برنامه ریزی و تجدید سازمان شوند.

در گذر زمان اینگونه رسم بوده همواره هنرمندان به خلق آثار هنری پرداخته و منتقدان در باب هنر، قلم فرسایی می کردند. به ندرت نقد و بررسی آثار هنری توسط هنرمندان صورت می گرفت. نوروزی طلب شجاعانه در میدانی گام نهاد آمیخته از ارزشها و ضد ارزشها که تبلیغات در فضای احساسی و آشفته بازار مدرنیسم وارداتی بیداد می کرد.