بازآفرینی رنگین سنگ نگاره های ساسانی تاق بستان

انتشار کتاب سنگ نگاره های ساسانی در سال 1388، در ابتدا واکنشی طبیعی بود برای رفع نواقص و ابهاماتی که در شرح کتیبه های ساسانی سرزمین ایران وجود داشت. پژوهش مذکور روشن کرد نزديک به يک سوم نقوش موجود به دقت مورد بررسي قرار نگرفته و برخي از تصاوير شهرياران اشتباه معرفي شده است. پژوهش ها برای تألیف آن کتاب، ضرورت دقت و تعمق در سنگ نگاره ها را به مثابه اسناد مکتوم و گرانبها آشکار ساخت.
این بار سنگ نگاره ها دیگر اسنادی «اطلاعاتی» به حساب نیامدند، بلکه روایت «دانایی» مردم عصر خود بودند که به مثابه رسانه زمان بر کوه ها نگاشته شده بودند. دقت در شناخت خصیت افراد و رویدادهای نقش شده بر سنگ نگاره ها به وادیه ای ناشناخته ای راه یافت که آنها را به مثابه متون مکتوم تاریخی پیش رو قرار می داد؛ بازآفرینی رنگین نقش برجسته ها می تواند سندی استثنایی تولید کند. سنگ نگاره ها قابلیت آن را داشتند تا به صورت اولیه خود بازآفرینی شوند. در این صورت به «منابع» بدیع و غیرقابل رقابتی برای بازخوانی هنر و اندیشه باستان بدل می شدند.