هنر، فلسفه، زیبایی

دکتر علیرضا نوروزی طلب، نقاش – شاعر و نظریه پرداز در مبانی هنرهای تجسمی، متفکر هنرمند و روشنفکر مذهبی که اخلاق مداری و ظلم ستیزی سرلوحه فعالیت هایش بود. ایشان با ذهن منطقی و اشرافی که در مباحث فلسفی داشت نظریه احساسی بودن هنر را به چالش می کشید و قواعد و معیارهای منطقی برای آموزش و خلق اثر هنری ارائه می داد. حاصل سال ها درس و بحث و پژوهش های عمیق در این زمینه منجر به نگارش مقالات تخصصی و تدوین پایان نامه دکتری در زمینه علم تاویل و تفسیر (هرمنوتیک) آثار هنری شد که گره گشای ابهامات و سطحی نگری در دیدگاههای مطرح نسبت به هنرهای تجسمی گشت.
در گذر زمان اینگونه رسم بوده همواره هنرمندان به خلق آثار هنری پرداخته و منتقدان در باب هنر، قلم فرسایی می کردند. به ندرت نقد و بررسی آثار هنری توسط هنرمندان صورت می گرفت. نوروزی طلب شجاعانه در میدانی گام نهاد آمیخته از ارزشها و ضد ارزشها که تبلیغات در فضای احساسی و آشفته بازار مدرنیسم وارداتی بیداد می کرد.
او با جدیت و پشتکار فلسفه هنر و نقد هنرهای تجسمی را با دیدگاه هرمنوتیکی مورد کنکاش قرار داد. نقاشی را چون ریاضی به نظم و قانون کشید و با مقالات متعدد، هدف و رسالت متفاوت ادبیات و شعر را با نقاشی تبیین کرد. تصویرسازی را جدا از نقاشی دانست، در باب مبانی هنرهای تجسمی، هنر سنتی و مدرن نظریاتی نو مطرح ساخت. او با شیوه نگرش علمی – تخصصی به مقوله هنر نگریست و راه حل ارائه داد.